De laatste week

Beste lezers,

Bedankt voor jullie reacties, Boudewijn: goed herstel toegewenst!

De laatste week alweer met, zoals jullie van ons gewend zijn,een onverwachte ontknoping!

Tot volgend jaar op waarbenjij.nu, dan waarschijnlijk met een rondje Ierland.

Groet!

Erik




Zaterdag 2 juni. Siles-Carzola. 110 km, 16 km/uur

Lia jarig! Ze krijgt van mij 'Peking-Sjanghai' (op de fiets) van oud collega Henk Lindner, en de 'Universele reisgids voor moeilijke landen' van Jelle Brandt Corstius. We staan vroeg op om een herhaling van gisteren te voorkomen, en krijgen tijdens het ontbijt weer college van de eigenaar in het Spaans. Om een dag te sparen voor een bezoek aan Granada hebben we vandaag veel kilometers te maken, en dat geldt ook voor Petra en Piet. Het is heerlijk fietsen in temperaturen rond de twintig graden. Het is een prachtig traject, voor een groot deel langs een blauw/groen stuwmeer, onder bomen en op prima asfalt. Ook al stijgen we vandaag meer dan gisteren, 1250 meter versus 1000 meter, we voelen ons er veel beter mee. Ook komen we voor het eerst een zwijntje tegen die in galop het hazenpad neemt. Als we bij een klaterend bronnetje stoppen om ons hoofd af te koelen zien we een heerlijk zwembad liggen, en we kunnen er zwemmen! We bellen Petra en Piet over dit buitenkansje. Dit is voor Lia het grootste verjaardagscadeau! Samen klimmen we daarna 450 meter, en kijken een uur later hoog op het zwembad neer, met prachtige uitzichten. Een flinke afdaling en een kort klimmetje en we rijden het tegen de bergen geplakte witte stadje Carzola binnen. Luxe hotel. We lopen door de smalle straatjes waar auto's nauwelijks in passen maar toch door heen rijden, en komen op het Sant Maria plein, waar we in een gastronomisch restaurant dineren, om Lia's verjaardag te vieren en het afscheid van Petra en Piet. Zij gaan morgen naar Jaen om daarna Cordoba en Sevilla te bezoeken. Een heel verschil met de gewone restaurantjes! Afscheid genomen van Petra en Piet. Het was een leuke formule om overdag ieder ons eigen gang te gaan, en 's avonds samen te borrelen en dineren!

Ik krijg de indruk dat de Duitsers de Spanjaarden een oor aan genaaid hebben, ze hebben veel geleend aan de Spaanse banken, die veel kredieten hebben verstrekt aan mensen voor huizen en, Duitse auto's. De landbouw ziet er erg welvarend en goed georganiseerd uit, de economische basis lijkt goed. 

Zondag 3 juni. Carzola-Dehesas de Gaudix. 79 km, 14 km/uur

We worden om 7 uur wakker door luide kerkklokken, en even later start er naast ons hotel een processie. 24 mensen dragen, met moeite, een Mariabeeld, en verdwijnen in de smalle en steile straatjes. Een goed moment om op te staan. Het is zwaar bewolkt, en dat stellen we zeer op prijs. Steil het stadje uit en 30 km lang is het saai door een brede weg door wat lijkt een gigantische olijfboomgaard. We drinken in een barretje koffie. We hebben gekozen voor de alternatieve, zware variant. Nou, dat zullen we weten! Het begint heel mooi, wel over een slechte asfaltweg. Ruige zandachtige heuveltjes en zeer droog. De weg wordt steeds slechter, geulen, gaten en stenen. En de zon breekt door. In het begin vind ik het nog leuk, Lia is dan al afgehaakt, maar dat wordt steeds minder. Het is erg zwaar, klimt ook nog voortdurend, en er komt geen eind aan. Zo ploeteren we zeker 20 km. We komen ook geen kip tegen. Op het asfalt aangekomen krijgen we ook nog wat klimmetjes. Daarna wel een lange afdaling over een weg die soms deels in het ravijn aan het verdwijnen is. Het hotel in Dehases is een verademing. We brengen de rest van de dag door in het restaurant waar geen daglicht binnenkomt, met airco, enorme hoeveelheden cola, water en bier en eten, en de tv met o.a. een wedstrijd van oud Manchester en Real Madrid op de achtergrond. We gaan vroeg slapen. Maar we hadden dit niet willen missen!

De keuken heeft vaak dus een standaard menu. Een ander kenmerk is dat het eten supersnel klaar is.

Maandag 4 juni. Dehesas de Gaudix-Banos Graena. 47 km, 15 km/uur

Hersteldag. Kijken of we ons gisteren niet te veel uitgeput hebben voor De Grote Beklimming over drie dagen. Het eerste moment voelen de spieren aan als 'nee, niet weer', maar de weg is goed en voornamelijk dalend. In het volgende plaatsje wordt de markt opgezet en we kopen fruit en drinken koffie. De weg stijgt nu langzaam maar aangenaam. Na 25 km weer koffie op een heerlijk (=koel) terras. het asfalt wordt nog gladder. We komen langs populierenplantages, de bomen zijn dicht bij elkaar geplant om ze rechter te laten groeien. Het valt op dat de watervang en irrigatie goed geregeld zijn. Reeds om een uur zijn we in Banos Granae, dat een kuuroord blijkt te zijn. Ons leuke hotel blijkt vol met ouderen te zitten, en kost maar 70 euro met zijn 2en voor vol-pension. Na het middagmaal doen we mee met de siësta en slapen twee uur. Dan een wandelingetje en het bekijken van een aantal grotwoningen: de achterkant in de tufstenen rotsen uitgehouwen en de voorkant en deels dak gewoon. Om 5 uur sluiten we ons aan bij de wachtenden voor het kuurbad, en we kiezen voor een volledig 'circuit' met massage. Het bijzonderste is het spuitvrouwtje die je aan alle kanten met een dikke straal onder handen neemt. En natuurlijk de massage door een forse vrouw. We hebben gevraagd of ze vooral de benen onder handen neemt, en dat is heerlijk. Het is al weer bijna etenstijd, half negen, als we klaar zijn. Alle oudjes zitten druk keuvelend op het terras, maar er is geen beweging in het restaurant te bespeuren. Niemand maakt zich druk. Om 9 uur mogen we naar binnen. De truc van dit hotel is lopende band werk, twee keuzes bij elk gang, fles wijn standaard op tafel. 

We neigen naar Cola tijdens het fietsen. Geïnspireerd door Petra en Piet die dit altijd drinken of de jarenlange reclame? Het smaakt in ieder geval heerlijk!

Dinsdag 5 juni. Banos Granae-Granada. 50 km, 16 km/uur.

Lia voelt haar spieren goed en heeft weinig kracht, door de massage? Later horen we van een wielrenster dat dat altijd zo is, maar na 1 of 2 dagen goedkomt. We rijden licht klimmend naar een colletje. Veel solofietsers passeren ons maar ook hele groepjes. Boven aan de col komt alles samen, en we wisselen met zijn dertigen ervaringen uit. Ook twee Franse zestigers op een tandem, die overal hebben gefietst, tot in Jordanië. En goed nieuws, ze hebben gisteren de Veleta beklommen, zonder bagage. Mooie lange afdaling naar Granada, en we lunchen onder een zonwering met beneveling. In het toeristenbureau horen we dat de zuid-afdaling van de Veleta niet mogelijk is, en na doorvragen krijgen we twee telefoonnummers van gidsen. Daar krijgen we hetzelfde te horen, en de reden is dat er sneeuw ligt op de zuid-afdaling. Voordat we terugbellen hoe lang het stuk met sneeuw bedekte weg dan wel is bekijken we verhalen op Internet. En dan blijkt dat de afdaling sowieso wel een groot avontuur is. 30 km over een onverharde weg met veel stenen, in een uitgestorven gebied. Als je een probleem krijgt met de fiets, wordt het wel erg moeilijk. Ik kijk met nog meer bewondering terug op deze afdaling die we in 1991 met vijf vrienden op racefietsen deden!
Lia komt op het lumineuze idee om te kijken of er een andere weg is over de bergen, en die is er, we hebben zelfs de keuze uit twee. Met enige spijt kiezen we ervoor om de Col de Veleta links te laten liggen. We vinden een rommelig hotel gerund door moeder en dochter op 100 meter van het Alhambra. We hebben een heel appartement met woon-, slaap- en badkamer en groot dakterras uitkijkend over het Alhambra. We lopen naar de ingang van het Alhambra en horen dat we pas morgenvroeg kaartjes kunnen kopen. De opgezette rollinten voorspellen een grote rij, en we kiezen voor een alternatief, een wandeling rond de muren. Die blijkt heel aantrekkelijk te zijn, en we zijn de enigen, behalve een mountainbiker die het zeer steile pad als oefening gebruikt voor stijgen en dalen! Op het ' nieuwe plein' is het een drukte van belang vanwege het feest van het lichaam van Christus, er wordt Flamenco gedanst onder meer door een indrukwekkende oudere Spaanse van bijna 2 meter. We wandelen door de Moorse wijk met theehuizen en tapasrestaurants, waar we ons te goed aan doen. Verder wandelend zien we een open theater met veel mensen en we nemen ook plaats. Al snel komt een zanggroep op met onze grote Spaanse, en we merken dat we Bianca Castrofiori (van Kuifje) ontdekt hebben! We wandelen verder naar ons hotel, maar raken hopeloos verdwaald, vooral omdat we de weg vragen. We hebben het idee drie keer een rondje te hebben gelopen...

Woensdag 6 juni. Granada.

Een echte rustdag en Lia slaapt lang uit. Daarna de stad in die uit nog veel meer leuke straatjes blijkt te bestaan. Het is heel aangenaam dat de vele verkopers totaal niet opdringerig zijn. Door het feest is het erg druk in de stad. We eten salade en brood in een restaurantje dat we gisteren op onze dwaaltocht leerden kennen. 's middags siësta, nu slaap ik nog eens twee uur. De route voor morgen uitgezocht, we vinden een kleine weg over de bergen die waarschijnlijk maar 1400 meter hoog komt, en we zitten al op 700 meter. Als we weer de stad in gaan geeft de thermometer 40 graden aan. We lopen naar een rustig terras langs een riviertje. We zien poezen in een strook bij de rivier vechten om hun plaats in de hierarchie, terwijl 3 meter hoger op straatniveau muzikanten hetzelfde doen. Naar een Marokkaans restaurant, heerlijk, maar met een iets te aanwezige eigenaar, 'ik houd van vanillevla uit Holland'. Nog een pilsje op ons dakteras en vroeg slapen. Ook hier de aparte gewoonte van mountainbikers om naar het hoogste punt van de stad te klimmen en zich vervolgens naar beneden te storten via de smalle straatjes.

In de NRC staat juist vandaag een artikel 'verslaafd aan Spaans vastgoed' waarin een spookdorpje bij Granada figureert. Van de 3500 woningen zijn er 1000 gerealiseerd en deze staan bijna allemaal leeg. Zij zijn gefinancierd door banken met lokale politici in het bestuur die allemaal kredieten hebben verstrekt zodat de gemeenten veel zouden verdienen aan grondverkoop en belastingen. Het ging allemaal goed tot de crisis. Nu staan er 1 mln huizen leeg in Spanje, en hebben veel mensen moeite hun hypotheek te betalen. De banken kregen hun geld uit Europa, vaak uit Duitsland....

Donderdag 7 juni. Granada-La Herradura. 86 km, 16 km/uur.

Om half acht al op de fiets. Via een zelf gekozen weg feilloos Granada uitgereden. Klimmend over akkerbouwland naar 1300 meter. Dan een beetje op en neer door naaldbossen, uiteindelijk stijgend tot 1400 meter. Over de top hebben we een prachtig ruim zicht op ruwe bergketens. Met flinke vaart naar beneden. Racefietsers die ons bij Granada inhaalden en zelf al afgedaald zijn naar de kust zijn verbaasd ons hier al aan te treffen. De kust naderend wordt het steeds rommeliger. Veel cola en tapa's in Almuracin. Over een drukke stijgende weg met een tunnel  van 300meter naar la Herradura, waar we een hotel aan het keienstrand vinden. Eerst naar het zwembad op het dak. Als de parasols wegvliegen naar het strand waar Lia filosofische momenten beleefd bij het zoeken van mooie steentjes. Ik heb intussen een Jarra (liter) Sangria besteld. We brengen de avond verder door aan de zee, en eten voor het eerst in Spanje paella. De golven worde steeds hoger, we wisten niet dat de Middellandse zee zo te keer kon gaan, maar dat zal wel met de nabijheid van de oceaan te maken hebben.

Het is fijn om je geen zorgen te hoeven maken over hotels. Er zijn er altijd en van voldoende tot goede kwaliteit, en vanwege het seizoen zitten ze niet vol. 

Vrijdag 8 juni. La Herradura-Frigiliana. 35 km, 11 km/uur.

Breakfast buiten met zicht op zee. Tijdens het klimmetje naar de volgende baai fietsen we op met een 65-jarige Spanjaard die goed Frans en Engels spreekt. Hij is een goede econoom zoals hij zelf zegt, niet een van de Banka of Caja's. Hij bevestigt dat de landbouw het prima doet, en dat de crisis veroorzaakt is door politici en bankiers. Naar zijn idee gaat 25% in het zwart, en heeft iedereen het over het algemeen goed. Een lange afdaling naar Nerja, met een klimmetje erin. Bij de post de tas met tent en slaapzak opgehaald en op het Balkon van Europa, een rots die de zee insteekt, koffie gedronken. Op een rond tegelplateau op het Balcon de fiets gezet, het geeft de windrichtingen aan, en is meteen een sumbool van ons reis naar de over de assen van Europa. Nerja ademt een rustige en aangename toeristisch sfeer, hier komen veel Engelsen, maar niet de drinkebroeren. Rond het middaguur vatten we de klim naar het huis van Rob en Marijke aan, Rob is een broer van zwager Frits. Het is flink klimmen van zeeniveau tot 400 meter, en het wordt steeds stiller. Hartelijk welkom door Rob en Marijke. Ze hebben zelf de grond gekocht en een huis laten bouwen en er een paradijsje van gemaakt, met zwembad! Ze wonen er 8 maanden van het jaar. De streek kent het beste klimaat van Europa, van april tot september regent het zeker niet! We krijgen een rondleiding door de prachtige terrassentuin en koelen heerlijk af in het zwembad. Voor de rest van de dag: borrelen en bbq en het uitwisselen van indrukken over Spanje.

Elk dorp heeft zijn eigen nationaliteit toeristen. Nerja is populair bij de Britten, in het volgende dorp Torrox zijn de Duitsers d baas.

Zaterdag 9 juni. Frigiliana-Malaga. 78 km, 19 km/uur.

Na een heerlijk ontbijt en afscheid om 9 uur op de fiets en afgedaald naar de kust. We moeten rond 2 op vliegveld Málaga zijn. De kustweg is vrij rustig en er zijn weer veel wielrenners op pad. Met stevige wind in de rug rijden we rond de 25 km/uur. 10 km voor Málaga dreigen we heuvels ingestuurd te worden maar vinden een mountainbikepad langs het strand. Al snel zijn we in de agglomeratie van Málaga. Cola en en een ijsje. Oeps, het is al kwart over een. Snel rijden we door en besluiten dat de autoweg, waar fietsers op mogen, waarschijnlijk sneller is dan de trein. In ieder geval gaat het goed, en de Spanjaarden gedragen zich zoals we gewend zijn: voorkomend, en we rijden zo naar de vertrekhal. Lia in de rij, ik de fiets demonterend, en op tijd zitten we in het vliegtuig. Ik vraag aan een steward of de goals van de wedstrijd Nederland-Denemarken omgeroepen kunnen worden, en dat gebeurt! Helaas wel een ongunstige uitslag. Op Rotterdam airport miezert het. We hebben geen zin om de fiets in elkaar te zetten en na lang kijken besluit een taxichauffeur te proberen of de tandem in zijn Chrysler past, en dat lukt! Plots zijn we thuis en zit de vakantie er op.

Terugkijkend was het een onverwachte tocht. Enerzijds de zwaarte vanwege de vele heuvels en bergen. Anderzijds de leuke plaatsjes en Spaanse cultuur en mensen. We zouden het vanwege de zwaarte niet aanbevelen. Wellicht wel aardig om met de auto te doen, met het fietsboekje als reisleider. Het heet 'Onbegrensd fietsen naar Andalusie' van Paul Benjaminse. SNP heeft ook mooie wandel- en fietsvakanties door de binnenlanden van Spanje.

En nog wat statistieken. We hebben in 23 fietsdagen 1622 km gefietst in 111 uur, dat is gemiddeld 71 km/dag en 14,7 km/uur. Behalve de eerste dagen was de middagtemperatuur voortdurend tussen de 30 en 40 graden. Ook heeft het de eerste dagen wat geregend. En dat het zwaar was blijkt wel dat ik voor het eerst ben afgevallen tijdens een fietsvakantie (2 kg). Lia is even licht gebleven maar de verhouding vet/spiermassa is wel aanzienlijk veranderd!